Testimonials:

10 jaar geleden na een zware depressie en een angststoornis kwam ik in contact met haptotherapie. Sindsdien ga ik af en aan. Telkens als het weer tegenzit, bel ik mijn haptotherapeut op. Ze kent mij door en door. Ook in deze coronatijd heb ik heel veel aan wat ik geleerd heb in deze therapie. Hoe ik om moet gaan met de moedeloosheid en op zachte billen zitten. Omgaan met stress. Jullie zijn juist nu harder nodig dan ooit. Vanuit mijn werk met mijn stichting Congada voor chronisch zieken spreek ik veel vrouwen die er doorheen zitten. Ze snakken naar perspectief. Eenzaamheid, angst en onzekerheid zijn meer regelmaat dan uitzondering.

Dankzij haptotherapie ben ik er weer bovenop gekomen tijdens de zwaarste periode van mijn leven. Ik ben overtuigd dat deze therapie heel veel mensen kan helpen, zeker in deze tijd van corona en lockdown. Een tijd vol eenzaamheid, onzekerheid en angst.

Vorig jaar heb ik succesvol sessies gevolgd bij de haptotherapeute. Zij heeft mij een waardevol aantal handvatten gegeven en met aanraking bewust gemaakt hoe ik met stress om kan gaan. Nog steeds heb ik in mijn dagelijks leven hier profijt van.

Haptotherapie geeft mij iets wat bij andere therapeuten (soms letterlijk!) niet werd aangeraakt. Leren naar je gevoel te luisteren, überhaupt durven voelen, in een veilige omgeving. Ondersteuning, bemoediging dat je op de goede weg bent, leren vertrouwen, patronen herkennen, verwerken en oefenen . Op tijd leren voor jezelf te zorgen. Herkennen wat je nodig hebt om gezond te worden e/o te blijven. Onmisbaar in deze tijden en ook deze samenleving.

Tijdens mijn herstel van kanker had ik veel baat bij de gesprekken en behandelingen van mijn haptonoom. Ze heeft me ( figuurlijk ) van mijn ‘zolder’ gehaald, en me het vertrouwen in het leven terug gegeven. Dicht bij mezelf, met wat goed is, voor mij, in verbinding met mijn gezin.

Laat haar alsjeblieft die gave weer gebruiken! Juist nu!

Ik bezoek al een tijdje een haptotherapeut . In eerste instantie omdat ik steeds over mijn grenzen heen ging  en me daarin ook ongelukkiger ging voelen.

Afgelopen jaar heb ik na een conflict op mijn werk wederom aangeklopt bij de haptotherapeut die me inmiddels goed ken.

Door zijn begeleiding, gesprekken en fysieke aanraking lukt het me steeds vaker om te voelen wat ik echt wil, wat er in mijn lijf gebeurt bij spanning en stress en hoe ik hiermee kan omgaan. Ik weet en voel nu dat ik tijd nodig heb, dat ik hulp mag vragen en dat wat ik voel echt is en ok. Ik heb heel veel aan deze wijze van therapie en vind het dan ook echt zinvol dat haptotherapeuten aan het werk kunnen blijven in deze Corona crisis.

Als iemand met trauma’s, die continu getriggerd worden door de corona crisis (alleen zijn, geen/weinig aanraking, moeite met toekomstperspectief), is mijn haptotherapeut, het vlot dat me helpt niet te verdrinken.

Alleen bij haptotherapie kan ik voor heel even weer veilig contact maken met mijn lichaam, ervaren dat er geen acuut gevaar is (ondanks dat mijn lichaam aangeeft van wel), en voelen dat ik me nog verbonden kan voelen met een ander persoon.

Haptotherapie is (deel van) mijn support systeem dat ik om me heen heb gebouwd om mezelf staande te houden. Ik zou willen dat werd erkend hoe essentieel haptotherapie is en hoe waardevol het kan zijn voor mensen om weer wat verbinding te ervaren – zowel met zichzelf, als met de ander.

Ik was een ‘KOPP-kind’: een kind van ouders met psychiatrische problemen. Hoewel ik kranig genoeg was om een ‘normaal’ leven op te bouwen met gezin en werk, kampte ik in eenzaamheid met verbindingsproblemen. Vaak snapte ik niet hoe ik een gelijkwaardige relatie met leidinggevenden kon bereiken, bleef ik aan de zijlijn van teams. Soms verliet ik geliefden zonder het besef dat zij mij liefhadden. Mijn honger naar ontwikkeling zorgde voor een reeks aan therapiesessies, van de ggz tot coaching. Maar pas toen ik met haptotherapie begon, veranderde er iets wezenlijks. Ze sprak een andere taal en voegde er aanraking aan toe. Ik ervaar de beweging van woord naar tast als een spannende weg naar mezelf. Een groep als een veilige tussenstap van de therapieruimte naar de buitenwereld. Want hier kan ik me, anders dan voorheen, gaan openstellen voor anderen. Mijn aangeleerde zelf ‘kon’ dat al goed. Maar kan de echte, stille, nog onzekere ik dit ook? Kan ik cursusgenoten die het zélf moeilijk vinden alles zelf laten ontdekken, zonder hen vrij te spelen, te redden of te ontzien? Vaak gaan de zaterdagen met de haptotherapeuten zo diep dat ik erna urenlang slaap. Maar elke keer als ik wakker word ben ik verder. Eigenlijk ben ik een tastbaar bewijs van dat haptotherapie werkt.

Waarom mag een logopediste wel haar werk doen en een haptotherapeute niet? Ik zie het verschil niet. Beide van enorm belang en qua coronaregels geen verschil.

Haptotherapie betekent voor mij, bij mijn geïsoleerde gevoelsleven komen en op mijn eigen benen komen te staan. Daar kan ik heel lang over praten, maar bij haptotherapie leer je het ook letterlijk te doen. Mijn hoofd komt weer boven mijn voeten te staan en alles wat er tussen zit gaat weer mee doen.